Πέρσελ, Χένρι

(Purcell, Λονδίνο 1659 – 1695). Άγγλος συνθέτης. Αφού τελειοποιήθηκε στο Βασιλικό Παρεκκλήσιο, διορίστηκε (1679) οργανίστας στο αβαείο του Ουεστμίνστερ και αργότερα (1682) συνθέτης του βασιλιά. Από τους μεγαλύτερους και τους πιο αγαπητούς συνθέτες της Αγγλίας (ο θάνατός του προκάλεσε ειλικρινείς εκδηλώσεις πένθους σε ολόκληρη τη χώρα), ο Π. οφείλει την καλλιέργειά του στη βαθιά μελέτη της ιταλικής και της γαλλικής μουσικής. Ο Καρίσιμι και ο Λουλί –για να αναφέρουμε τους μεγαλύτερους– αν και επηρέασαν βαθιά την ποιητική καλλιέργεια του συνθέτη, υποσκελίζονται παρ’ όλα αυτά από ένα πλατύτερο όραμα, άξιο να αγκαλιάσει την εκφραστική ένταση και την ψυχολογική διείσδυση σε διαδρομές τρυφερών και εύκαμπτων τραγουδιών. Αυτά τα χαρακτηριστικά, που είναι πιο φανερά στα ωριμότερα έργα του και κυρίως στονΒασιλιά Αρθούρο (1691), εμφανίζονται επίσης καθαρά στοΔιδώ και Αινείας (πρωτοπαρουσιάστηκε ίσως το 1689), το μοναδικό λυρικό θεατρικό έργο του, που έφτασε μέχρι τους χρόνους μας πλήρες και όχι σε ανεξάρτητα κομμάτια που, όπως συνήθιζαν τότε, οι ηθοποιοί μπορούσαν να απαγγέλλουν, να τραγουδούν ή να χορεύουν. Η όπερα αυτή, που διασκευάστηκε πολλές φορές (πρόσφατα μάλιστα –και θαυμάσια– από τον Μπέντζαμιν Μπρίτεν), έχει άριες οι οποίες, στη δραματική τους ουσιαστικότητα, κατορθώνουν να αποσπαστούν από τα λουλιανά πρότυπα, ενώ η ενόργανη υφή τους είναι τέλεια, ανεξάρτητη και αυτόνομη: αρκετή για να εγγράψει αναμφισβήτητα το όνομα του Π. στο υψηλότερο επίπεδο της ιστορίας του μουσικού θεάτρου. Ο συνθέτης μας άφησε επίσης σκηνική μουσική, καντάτες, άριες, σονάτες κ.ά. O Χένρυ Πέρσελ, εισηγητής, στην αγγλική ενόργανη μουσική του 17ου αιώνα, στοιχείων ύφους και μορφής της γαλλικής και της ιταλικής όπερας.